“ทัศนคติที่งดงามจะทำให้สามารถข้ามผ่านอุปสรรคไปสู่ความสำเร็จในที่สุด.” พว.กรรณิการ์ ศรีวิจา
เรื่องราวของ “นางฟ้าสีขาวบนวีลแชร์ (wheelchair)” พว. กรรณิการ์ ศรีวิจา (ยิว) พยาบาลวิชาชีพดูแลคลินิกเฉพาะทาง แผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลสันทราย ในขณะที่ขาทั้งสองข้างใช้การไม่ได้ต้องนั่งบนวิลแชร์ เธอมีความฝันอยากเป็นพยาบาลตั้งแต่เมื่อยังเด็ก สาเหตุที่ต้องนั่ง wheel chair เนื่องจากอุบัติเหตุรถยนต์ เธอได้รับบาดเจ็บที่ไขสันหลัง ซึ่งช่วงเวลานั้นอยู่ในระหว่างที่กำลังศึกษาวิชาพยาบาลปีสุดท้าย การบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถเดินได้ ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการศึกษาและอะไรอีกหลายอย่างในเวลาต่อมา (ในขณะนั้นเหลือเวลาอีก 1 เดือนจะสิ้นสุดการฝึกงาน และจบหลักสูตรพยาบาลวิชาชีพ)
ฝ่าฟันอุปสรรคก่อนจบการศึกษา ทางวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี จังหวัดเชียงใหม่ ที่เธอศึกษาอยู่แจ้งว่าถ้าภายใน 4 ปี หากยิวยังไม่สามารถเดินได้ เธอจะต้องเปลี่ยนสาขาที่เรียนเพื่อความเหมาะสม แต่ด้วยความมุ่งมั่นของยิวที่ตั้งใจว่าอยากจะเป็นพยาบาล เธอได้ทำเรื่องด้วยตนเองถึงคณะกรรมการสภาพยาบาล กระทรวงสาธารณสุขขอศึกษาต่อในสาขาพยาบาลจนจบ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
ยิวจึงอธิษฐานจิตว่าหากแม้นตนเองถูกลิขิตมาเป็นพยาบาลขอให้สิ่งที่เธอจะทำนั้นนำมาซึ่งความสำเร็จ เธอเขียนฎีกาส่งถึงสมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี แล้วอดทนรออย่างมีความหวัง ในเวลา 1 เดือนต่อมา เธอได้รับโทรศัพท์จากราชเลขาฯของพระองค์ท่าน ด้วยความตื่นเต้นยินดีและหัวใจที่พองโต รู้สึกตื้นตันใจที่ได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระองค์ท่านเป็นล้นพ้นจนหาที่สุดไม่ได้ ณ วันนั้น พระองค์ท่านฝากราชเลขาฯ มาแจ้งว่า พระองค์ท่านจะช่วยให้เธอได้เรียนจนจบวิชาชีพพยาบาล และได้เป็นพยาบาลอย่างเต็มภาคภูมิสมกับความตั้งใจที่เธอนั้นอยากทำประโยชน์ในการดูแลผู้ป่วย ระยะเวลา 1 เดือนนั้นเป็นระยะเวลาที่รวดเร็วมากสำหรับการได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระองค์ท่าน
เมื่อเรื่องขอศึกษาต่อของน้องยิวส่งถึงวิทยาลัยพยาบาล ทางวิทยาลัยรับหนังสือไว้พิจารณาและแจ้งว่าจะไม่สามารถดำเนินการรับเธอเข้าศึกษาต่อได้ทันในปีนั้น เนื่องจากต้องใช้เวลาในการทำเรื่อง เธอต้องรอไปก่อนจนกว่าจะถึงปีการศึกษาถัดไป แต่เหมือนมีปาฏิหาริย์และโชคดีของยิวที่ช่วงเวลานั้น สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้าฯ เสด็จมาเยี่ยมสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดเชียงใหม่ และทรงตรัสถามกับข้าราชการและข้าราชบริพารที่ไปรับเสด็จว่า “น้องกรรณิการ์สรุปจะได้เรียนไหม” กระแสรับสั่งจากพระองค์ท่านดุจดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจ ภายในสัปดาห์นั้นเองยิวก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งให้เข้าเรียนที่วิทยาลัยพยาบาล
ฝ่าฟันอุปสรรคหลังเรียนจบ ยิวสอบผ่านพยาบาลวิชาชีพได้รับใบประกอบโรคศิลป์แล้ว เธอได้รับแจ้งจากโรงพยาบาลที่เธอไปทำงานใช้ทุนว่าเธอทำงานในตำแหน่งนักวิชาการสาธารณสุข แต่ด้วยความตั้งใจที่วางไว้ว่าอยากจะทำงานกับผู้ป่วย เธอจึงขอเข้าพบท่านผู้อำนวยการโรงพยาบาลเพื่อขอให้ได้ทำงานดูแลผู้ป่วย ผู้อำนวยการจึงให้เธอไปช่วยที่แผนกผู้ป่วยนอกทั่วไป และเมื่อเธอได้พิสูจน์ตัวเองให้เห็นเป็นผู้ที่สามารถทำงานจนได้รับความไว้วางใจ เธอจึงได้ย้ายมาปฏิบัติงานที่แผนกผู้ป่วยนอกเฉพาะทางในปัจจุบัน ในตำแหน่งพยาบาลวิชาชีพ
ต่อสู้อุปสรรคจากความรู้สึกเศร้าที่ต้องเลิกราจากคนที่รัก ก่อนประสบอุบัติเหตุ ยิวมีแฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกัน และมีความรักต่อกันมาก เมื่อเธอประสบอุบัติเหตุ เขาคนนั้นก็คอยมาดูแลเป็นอย่างดี พาเธอไปทำกายภาพบำบัดและอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกวัน แต่เนื่องด้วยขณะนั้นด้วยปัญหาชีวิตที่วุ่นวายหลายอย่างและไม่มีความหวังที่จะเดินได้เหมือนเดิม จึงทำให้ต้องเลิกรากันไป การจากกันกับแฟนหนุ่มในครั้งนั้น ทำให้ยิวรู้สึกสิ้นหวังและเศร้าใจมาก แต่เมื่อทำใจได้ยิวก็พบว่าสถานการณ์ที่ผ่านมานั้น ก่อเกิดเป็นแรงกระตุ้นให้เธอกลับไปทำกายภาพบำบัด เพราะอยากกลับไปบอกแฟนเก่าของเธอว่า “ตอนนี้ฉันกลับมาเป็นพยาบาลที่เฉิดฉายได้แล้วนะ”
ยิวเล่าว่าเธอได้ข้อคิดจากการชมคลิปวิดิโอของพระอาจารย์ ว วชิรเมธี ที่สอนว่า “ถ้าเรารักตัวเองไม่เป็น เราจะรักคนอื่นไม่เป็น อย่าเอาชีวิตตัวเองไปแขวนกับคนอื่น” ทำให้เธอเข้มแข็งและสามารถดูแลตนเองได้
ทำลายขีดจำกัดด้านกายภาพของตนเอง เมื่อปี พ.ศ. 2562 นายอธิวราห์ คงมาลัย หรือ พี่ตูนของคนไทย ได้ระดมทุนช่วย 7 โรงพยาบาลภาคเหนือ ในโครงการก้าวคนละก้าว ยิวอยากมีส่วนร่วมในการเข้าไปทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่น เธอปลดปล่อยความกลัวในใจตนเอง ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย โดยการเริ่มวิ่งระยะทาง 10 กิโลเมตรบนวิลแชร์ ใช้ 2 มือดันล้อให้วิ่งไป ยิวพบว่าเมื่อลองทำแล้วเธอทำได้ เธอได้รับกำลังใจจากคนอื่นๆที่วิ่งไปด้วยกัน “ความพิการไม่เป็นภาระของสังคมและทุกกำลังใจทำให้มีพลังจนอยากส่งพลังใจให้แก่คนอื่นต่อไป” เธอจึงตั้งปณิธานว่าจะทำตนให้เป็นแรงบันดาลใจให้คนที่กำลังท้อแท้ออกวิ่งต่อไป
นอกจากนี้ยิวยังทำกิจกรรมที่สร้างความแข็งแกร่งให้แก่ร่างกายอีกหลายอย่าง สภาพร่างกายไม่เป็นอุปสรรคในการทำกิจกรรม เธอสามารถว่ายน้ำโดยไม่ใช้ขา ดำน้ำสกูบาความลึกระดับน้ำ 10 เมตร ขับรถเอง (ใช้ Hand control) ออกหน่วยช่วยชุมชน และเพื่อมอบโอกาสให้คนอื่นต่อไป เธอจึงตั้งกลุ่มจิตอาสาบริจาคสิ่งของให้เด็กๆและผู้ด้อยโอกาส ยิววางแผนว่าในอนาคตจะเข้าร่วมกิจกรรมวิ่งมาราธอน 42 กิโลเมตรด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น
คติพจน์ของนักสู้ – คนจริงหัวใจแกร่ง “ต้องลองลงมือทำ ถึงจะไปสู่ความสำเร็จได้ ถ้าเราไม่ลองอดทนและลงมือทำ เราจะไม่รู้เลยว่าเราทำได้” ยิวพบว่าการอยู่บนวิลแชร์แล้วทำได้ทุกอย่างที่อยากจะทำเป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง และสามารถใช้เรื่องราวของตนเองเป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่นได้ สิ่งที่ได้มาคือรอยยิ้มซึ่งจะมาเป็นพลังให้เธอสู้ต่อไป ยิวมุ่งมั่นที่จะเป็น “คนพิการที่เป็นตัวอย่างของคนพิการคนอื่นในการใช้ชีวิตก้าวข้ามอุปสรรคต่างๆ”
หน้าที่ที่ภาคภูมิใจ “Not only knowing to do, but feeling to do” ทำหน้าที่บนวีลแชร์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ยิวทำหน้าที่ซักประวัติ คัดกรองผู้ป่วยที่มารับบริการที่แผนกผู้ป่วยนอกเฉพาะทาง มีผู้ป่วยประมาณวันละ 300 คน ส่วนใหญ่เป็นผู้ป่วยศัลยกรรม เสร็จแล้วไปช่วยหากมีการทำหัตถการ ทำ admit, refer ผู้ป่วย ส่งผู้ป่วยขึ้นวอร์ดให้เสร็จจึงกลับบ้าน แม้ว่าจะเลยเวลาเลิกงานแล้วก็ตาม การเคยเป็นผู้ป่วยมาก่อนเมื่อช่วงที่เธอได้รับอุบัติเหตุ เธอมีอาการติดเชื้อทางเดินปัสสาวะ และอาการรุนแรงจนเกิดภาวะช็อค เธอได้เรียนรู้จากประสบการณ์ (learning from experience) ทำให้เธอเข้าใจความรู้สึกและความต้องการของคนไข้ที่มารับบริการ ยิวตั้งใจว่าเธอจะให้การดูแลแก่คนไข้อย่างดีที่สุด จะพูดกับคนไข้อย่างดี จะรับคำตำหนิของคนไข้อย่างเต็มที่และตอบสนองอย่างดีที่สุด เพื่อสร้างความไว้วางใจ (trust)
ความสำเร็จที่ได้รับ โรงพยาบาลสันทรายเป็นโรงพยาบาลที่ได้รับความไว้วางใจจากผู้ป่วยมากที่สุด มีผู้ป่วยกลับมาใช้บริการอย่างมากมาย คนทำงานมีจิตใจที่อิ่มเอิบมีความสุข ภูมิใจในตัวเอง มีชีวิตชีวาในการทำงาน รู้สึกว่าชีวิตมีความหมาย และได้รับพรจากผู้รับบริการที่ได้รับบริการที่ดีเสมอว่า “ขอให้พระคุ้มครอง”
ถอดบทเรียนโดย กาญจนา เสนะเปรม หัวหน้างานพัฒนาระบบบริการพยาบาล โรงพยาบาลราษฎร์บูรณะ
ภาพถ่ายโดย ROMAN ODINTSOV จาก Pexels
