โลกเปลี่ยนแปลงเมื่อเราแบ่งปัน
โอกาสเป็นเรื่องสำคัญ และโอกาสใดก็ไม่ยิ่งใหญ่เท่าโอกาสที่ได้ทำ โอกาสที่ได้ต่อสู้…
ในการทำงานประจำวัน หลายครั้งที่เรารู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน ทำให้เกิดความท้อถอยและเริ่มไม่เห็นคุณค่าของการสร้างประโยชน์เพื่อตนเองผู้อื่น ในเรื่องราวที่จะได้บรรยายต่อจากนี้ จะเป็นตัวอย่างของวิศวกรท่านหนึ่งที่ผันตัวเองมาทำธุรกิจจนประสบความสำเร็จ แต่ระหว่างทางกว่าที่จะประสบความสำเร็จได้ในแต่ละก้าวนั้นนั้น ได้ผ่านเรื่องราวทั้งร้ายดีมากมาย เรื่องราวของคุณธนบดี พรหมสุข หรือ คุณวี จะเป็นสิ่งที่ช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้ทุกท่านพยายามที่จะสร้างประโยชน์ให้กับผู้อื่น
คุณวีเกิดในครอบครัวยากจน มีภูมิลำเนาอยู่ในจังหวัดยะลา มีสมาชิกครอบครัว 5 คน มีลูก 3 คน คุณวีเป็นลูกชายคนเล็ก ครอบครัวไม่มีบ้านอยู่ ต้องอาศัยข้างถนนเป็นที่พักพิง พ่อติดสุรา แม่สติไม่สมประกอบ ต้องทำงานหนักแลกข้าวตั้งแต่เด็ก จนเมื่ออายุประมาณ 11 ปี แม่ย้ายและพาลูกๆ ไปอยู่ที่อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา วันหนึ่งแม่ประสบอุบัติเหตุ ต้องพักรักษาที่โรงพยาบาลซึ่งมีค่าใช้จ่ายสูง สุดท้ายคุณวีต้องพาแม่หนีออกจากโรงพยาบาลเพราะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาไปอาศัยอยู่ในกระท่อมเล็กๆ กลางสวนยางพารา จากเหตุการณ์ครั้งนั้นคุณวีเกิดความคิดขึ้นมาว่าอยากจะหนีจากความยากจนนี้ อยากจะทำให้ครอบครัวมีอยู่มีกินในสักวันหนึ่ง …เราตายไม่ได้ ต้องรอดให้ได้ ต้องสู้เท่านั้น…
เด็กที่เริ่มเข้าวัยหนุ่มอายุ 11 ปีที่มีเพียงแรงกาย สิ่งที่ทำได้ก็คือการใช้แรงงานแลกเงิน ได้ค่าแรงเท่าไหร่ก็นำไปซื้อยาและอาหารกลับมาเพื่อดูแลแม่ และคุณวียังไม่ทิ้งการเรียน เพราะพ่อกับแม่เคยบ่มสอนไว้เสมอว่า “ความรู้เท่านั้น ที่จะทำให้เราให้เรามีที่ชีวิตที่ดีได้” หลายคนอาจเลือกเรียนเพื่อที่จะได้เป็นในสิ่งที่ตนเองชอบ แต่คุณวีเลือกเรียนด้วยเหตุผลที่ต่างออกไปคือ เรียนอะไรก็ได้ที่ได้เงินมากพอ จะได้นำเงินกลับมาดูแลรักษาแม่และพ่อที่กำลังป่วย ขณะนั้นคุณวีกำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนขยายโอกาสที่ห่างไกลในอำเภอสะบ้าย้อย จังหวัดสงขลา ซึ่งเมื่อคิดขึ้นมาก็รู้ได้ว่าจะต้องไปอยู่ในที่ที่ดีขึ้น เพื่อเปิดช่องทางโอกาสให้กว้างกว่าเดิม จึงตัดสินใจย้ายโรงเรียนไปอยู่ในตัวอำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี โดยไปอาศัยอยู่กับพี่ชายของพ่อที่เป็นข้าราชการ แต่ก็ต้องทนอยู่กับคำดูถูกของลุงอยู่ตลอดเวลา ทั้งฐานะที่ยากจน พ่อติดเหล้า แม่สติไม่สมประกอบ
สุดท้ายทนความอึดอัดใจจากคำดูแคลนทั้งหลายไม่ได้ แม้จะสบายกาย แต่กดดันจิตใจ จึงตัดใจหนีออกจากบ้านตอนอายุ 14 ปี โชคดีที่บังเอิญได้พบกับพี่เศกสิทธิ์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ของคุณวี ชักชวนให้ไปอาศัยที่บ้านด้วยกันกับครอบครัว แม้ว่าบ้านพี่เศกสิทธิ์จะยากจน อยู่ลำบากกาย แต่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นใจ อยู่ได้เหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน จึงได้อาศัยอยู่เพื่อเรียนประมาณ 2 ปีแล้วจึงย้ายอีกครั้งเพื่อเข้ามาเรียนมัธยมปลายในตัวเมือง
ด้วยความอยากเรียนของคุณวี พอทราบว่ามีอาจารย์ท่านหนึ่งเปิดสอนพิเศษ คือ อาจารย์เกษม นวลเจริญ ก็เลยแอบเนียนไปเรียนกับคนอื่นๆ จนกระทั่งถึงเวลาต้องจ่ายค่าเรียนพิเศษก็ไม่รู้จะหาเงินจากไหนมาจ่าย แต่อาจารย์เกษมเห็นถึงความตั้งใจของคุณวี จึงให้โอกาสคุณวีได้เรียนฟรีและให้ที่พักอาศัยได้อยู่ นอกจากนั้นยังมีอาจารย์วสมล เห็นถึงความตั้งใจของคุณวี จึงได้เมตตารับคุณวีไว้เป็นบุตรบุญธรรมและส่งเสริมให้เรียนจนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และสามารถสอบเข้าศึกษาในสาขาวิศวกรรมไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ได้โดยเงินกู้ยืม กยศ. เมื่อขึ้นปีที่ 2 ของการเรียน คณะแพทยศาสตร์ได้เปิดสอบชิงทุน และสอบได้เป็นลำดับที่ 2 จึงได้รับโอกาสในการเรียนฟรีจนจบการศึกษา
ดาวน์โหลดที่นี่…ฟรี โลกเปลี่ยนแปลงเมื่อเราแบ่งปัน
ถอดบทเรียน สุทธิพงศ์ คงชุม
ตำแหน่ง นักวิชาการคอมพิวเตอร์ งานพัฒนาคุณภาพการบริการ โรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ
ภาพโดย https://stocksnap.io/photo/QEUHCFGQNP
